ابوذر ترابیان نوین/سرپرست اداره روابط عمومی شهرداری منطقه ۶
لزوم دستیابی به تفاهم مشترک
رسانه و روابط‌عمومی به رغم تفاوت‌هایی که در مضمون و فرم دارند، اما از تاریخچه کم و بیش مشابهی برخوردارند و این دو نهاد را برآمده از رنسانس و انقلاب صنعتی و بالطبع توسعه شهرنشینی معرفی می‌کنند. به‌صورت کلی، روابط‌عمومی برای انعکاس تحولات و اطلاع‌رسانی و همچنین ارتباط با مخاطب به ابزار‌هایی نیاز دارد که نافذ‌ترین و مهم‌ترین آن رسانه است.
از سوی دیگر، رسانه هم برای ارتباط مؤثر و کارآمد با جامعه مخاطب خود به محتوایی نیاز دارد که بخش عمده‌ای از جذاب‌ترین و راهبردی‌ترین آن را روابط‌عمومی‌ها تولید می‌کنند. به یک معنا، دیالکتیک تولید و توزیع را می‌توان صورت و نمایی از ارتباط استراتژیک رسانه و روابط‌عمومی تلقی کرد.
به نظر من، این میان، از مهم‌ترین عللی که ارتباط رسانه و روابط‌عمومی را دستخوش نوعی ناهماهنگی و حتی فراتر از آن دچار تعارض کارکردی می‌کند، این است که روابط‌عمومی به دنبال تقویت و برجسته کردن نقاط قوت سازمان یا ساختار متبوع خود است، در حالی که عمده وظیفه رسانه معطوف به تأکید بر نقاط ضعف است که البته این موضوع به ناآشنایی هر دو نهاد با محدویت‌های یکدیگر معطوف است. همچنین در این بستر می‌توانم به ضعف آموزش حرفه‌ای هم در رسانه و هم در روابط‌عمومی اشاره کنم که در بحث نیروی انسانی در روابط‌عمومی‌ها بروز دارد و ظاهراً دغدغه‌ای مشترک و مهم در نهاد روابط‌عمومی محسوب می‌شود. به هر حال، با توجه به اینکه روابط‌عمومی در جهان امروز از راهبردی‌ترین بخش‌های هر سازمانی محسوب می‌شود که در بستر هدف کلان ارتباط بیرون و درون ساختار‌ها و مجموعه‌ها فعالیت می‌کند، به نظر می‌رسد رسیدن به یک تفاهم مشترک و راه‌حل اساسی با مشارکت فعالان هر دو عرصه می‌تواند این ضعف تاریخی را به نوعی برطرف کند.
